به نامه خدای کربلا

سلام، سلام به تو ای آقای من

نمی دانی چقدر دلتنگت هستم، دلم برای صحن و سرایت، برا ی ضریح شش گوشه­ات تنگ شده است. قبل از اینکه به دیدارت بیایم از تو تنها نامی می­دانستم با گفته و شنیده­هایی که نمی­دانستم چقدر درست هستند، هیچ گاه نتوانستم کربلا و عاشورا را درک کنم و همیشه صدها سوال ذهن ناتوانم را آزار می­داد و گمان می­­کردم تا کربلا را نبینم نمی­توانم جواب سوالاتم را پیدا کنم

نمی­­دانم چه شد و چرا برگه­ی عبور من به دستان پر مهرت، آن هم در عین ناباوری مهر ورود خورد. آمدم با دنیایی از سوالات و کوله باری از غمها شاید که بتوانم تو را بفهمم

اما هر آنچه که خوانده بودم یا شنیده بودم و حتی دیده بودم، با آنچه که دیدم تفاوت می­کرد. انگار کربلای ذهنم فرو ریخت و کربلایی تازه در آن شکل گرفت. هیچ چیز آن طور که تصور می­کردم نبود، می­پنداشتم صحرایی بزرگ با فاصله­هایی که هیچ گاه کوتاه نمی­شوند زمین عاشور را تشکیل می­دهند، اما این صحرا خیلی کوچکتر ار آن بود که تصور می­کردم و فاصله­ها آنقدر نزدیک بودند که نمی­شد تصور کرد چطور در این فاصله­های کوتاه عاشورایی به این بزرگی اتفاق افتاده است و چرا این فاصله­ها اینقدر در آن روز به درازا کشیده شده­اند. فاصله میان خیمه­گاه تا تل زینبیه و گودال قتلگاه، فاصله میان فرات تا محل قطع دست چپ و دست راست ابوالفضل  و تا محل شهادتشان

در این سفر نه تنها سوالاتم پاسخ داده نشدند بلکه عمیق­تر هم شدند، آنقدر که فقط به خود گفتم چرا؟

تا نیامده بودم دیدنت یک آرزو بود، گمان می­کردم با دیدنت به آرزویم می­رسم اما فهمیدم نه، دیدنت پایان راه نیست بلکه آغاز راه است، درست مثل مجنون زمانی که برای اولین بار لیلی را دید و عاشق شد. من هم امروز دیوانه و مجنون تو گشته­ام

هرگاه دلم می­گیرد سخت دلتنگ می­شوم، چشمانم را می­بندم و خود را در حرمت فرض می­کنم آن لحظه­ایی که کنار شش گوشه­ات نشستم  و ساعتی آرام فقط و فقط به تو و زائرانت که در آن لحظه شاید 20 نفری بیش نبودند خیره شدم، فقط نگاه می­کردم و سکوت. آنقدر این سکوت برایم شیرین بود که دلم نمی­خواست با هیچ چیز شکسته شود، نمی­دانی حتی دلم برای کبوتری که روی ضریحت نشسته بود و بالای سرم برای خود خانه­ای ساخته بود تنگ شده است، چقدر آن لحظه دلم می­خواست من جای او بودم

از این روزها ماهها می­گذرد و من دلتنگ دیدارت هستم و امروز آخرین آرزویم دیدن دوباره­ی تو است قبل از آنکه بمیرم، نگذار آرزو به دل بمیرم

می­دانم بدتر از آنچه که بودم شده­ام اما شرمنده­ام، مثل همیشه از تو مدد می­خواهم و امیدم به دستان توست. می­دانم بزرگوارتر از آنی که مرا نبخشی و یاریم نکنی. دیشب به یاد حرمت و به قصد زیارتت به امامزاده شاه عبدالعظیم الحسنی رفتم به این امید که در این شب جمعه­ی اول ماه من نیز از زائرانت باشم

 هر چند از تو بسیار دورم اما با همه­­ی وجودم تو را هر جا که باشم احساس می­کنم، دستانم منتظر یاری تو هستند، یاریم کن

         یا حسین علیه السلام